Want zo voelt het, warm. Dat blijkt uit het eerste artikel in ONTroerd magazine #3 (Sereni) waarin ik mocht spreken over mijn smallstories. Daarin kwam Dominique Piedfort (journalist) me vragen waarom ik doe wat ik doe, wat me be-zielt en hoe ik anderen hiermee help. Sindsdien biedt het magazine me een vaste plek in de vorm van ‘een column’, een stramien dat ik vrij mocht interpreteren. 

Eerst en vooral ging ik praten met Els Verbelen (Troost, uitg. De Eenhoorn) om samen op zoek te gaan naar een waardevolle invulling. Want de gedichten die ik van haar kende zijn zo voelbaar, dat ik hoopte op een samenwerking. Gelukkig was het enthousiasme over elkaars werk wederzijds en kwamen we al snel tot een gepaste vorm.

Namelijk een tekening van mij als vertrekpunt waarmee Els verder gaat. Meer nog, ze beantwoordt mijn tekening met haar verfijnde, pure manier van schrijven. Daardoor ontstaat er tussen de regels en de potloodlijnen een column in de vorm van een gedicht dat mensen raakt, herkenning en houvast biedt.

Of zoals Els het zacht verwoordt in het magazine: “Voor ONTroerd magazine brengt SmallStories haar beeld in poëtische dialoog met Els Verbelen.

Neem je tijd.
Laat je raken en bewegen.
Door beeld en woord.”

Omdat je nooit zal vergeten, steeds dichtbij wil houden, en je herinneringen wil koesteren

Ook Sereni heeft aandacht voor nieuwe rouwculturen. Uiteindelijk moeten we over afscheid, verdriet en rouw kunnen praten. Mede daardoor krijgt het verlies en gemis een plaats in onze maatschappij.

Want daar streeft Sereni naar, elke dag opnieuw

In het ONTroerd magazine gaan de artikelen over het leven. Omdat Sereni, net als ik, gelooft dat het leven ons kan helpen, helen en troosten. Door middel van integere gesprekken met mensen die meerwaarde bieden en een andere benadering van de dood.